بغض می‌گیرد گلویم روضۀ خون خداست            بغض می‌گیرد گلویم فاطمه صاحب عزاست

مور هستم ضعف دارم خالی از ران ملخ            قطره‌ای برچشم من باشد همان مال شماست

گر میان خادمان هستم کمی خدمت گذار            شکر حق دارم به لب،این هم همان لطف خداست

دل گرفته دل پُر از غم بعد عاشورا چه شد            در تصور آمده دختر کجا خواهر کجاست

دل بسوز از غربت دخت علی مرتضی            بر ﺳَﺮِ ﻧِﯽ ماه بیند گریه‌هایش بی صداست

خواهری در راه کوفه پیش چشم حرمله            می‌فشارد دست میگوید ابوفاضل کجاست؟

روضۀ شامست،از گودال خونین بدتر است            این که گفتم ذره‌ای از ﺩﺍﻍِ دخت مرتضی ست